Bir ikileme düşmüştüm. Bana hizmet edenler ile beni delirtmeye çalışan, hayatımın her bölümünde beni etkileyen, fiziksel ve pgibolojik olarak zarar verenleri birbirinden ayıramaz olmuştum. Kim iyi kim kötü bilemiyordum. Onları bir daha çağırmak istedim. Onlara en temel sorularımı yöneltmek istedim. Dedem sizi sahiplendiği gece nasıl öldü? O yaşlı varlık kimdi? Onu neden alıp gittiniz? O banyodaki bebek kimdi?

Kafamda bu soruları sormak için hazırlamıştım kendimi. Kağıdı artık ezberlediğim için kafamdan olduğu gibi okudum. Fakat gelen giden olmadı. Tekrar-tekrar okudum fakat ne gelen ne giden olmuştu. Aklıma sonradan geldi. Onlar akşam namazı ve sabah namazı arasında alemler arası geçiş yapıyorlardı. Eskiden bir şekilde gündüz gözü ile görünseler de, bu gece gelmeyeceklerini anlamıştım. Annemler uyanana kadar hiç yatmadım. Bir an önce ertesi geceyi bekliyordum. Bu soruları bir an önce sormak için sabırsızlanıyordum. O günüm beklemekle geçti ve nihayet gece olmuştu. Annemler yattıktan sonra yine oturdum ve kağıtta yazanları ezbere okuyarak emrimde olan cinleri çağırdım. Bu sefer 7 değil sadece 2 kişi geldiler. Onlara diğerlerinin nerede olduğunu sordum. Bir süre sessiz kaldılar. Sanki beni duymamışlardı. Tekrar soracaktım ki, içlerinden birisi onlar gelmedi dedi. Neden gelmediler dedim. Sen gel ve bizi şereflendir dediler. Bu hiç hoşuma gitmemişti. Korkuyordum. Fakat korktuğumu belli etmemem gerekiyordu. Daha sonra geleceğim. Şimdi size sorular sormak istiyorum dedim. Lakin gelmem konusunda ısrarcı konuşuyorlardı. Köyün nerede olduğunu sordum. Hemen cevap verdi. Köy dediği yer bizim olduğumuz köyde ki bir mahalle vardı. Yazları insanlar oradaki evine yalnız fındık toplamak için gelirlerdi. Hariç zamanlarda ya istanbul da ya da bulunduğumuz il in merkezinde olurlardı. Çıkıp gitmeye gerçekten korkmama rağmen gecenin dar vakti oraya gitmek için evden çıktım.