Ama artık bırakmalıydım.Çünkü her ne kadar ara ara gitsem de bir okulum vardı benim. yavaş yavaş final haftası da yaklaşıyodu. kendime çeki düzen vermeli, suratımdaki morlukların geçmesi için kendime zaman tanımalıydım. öyle de yapmaya çalıştım. oturdum dersin başına ama yediğim darbelerden mi bilemiyorum, aklım başka yerlere gidiyodu hep. dışarıda insanlar gülüp eğlenirken ben evde tıkılıp kalıyodum.bu da bana çok koyuyodu.iyi gün dostları da sadece iyi günde, paraya,karıya ihtiyaçları olunca arar oldular.ben de bir süre sonra telefonlara bakmamaya başladım.