Yurt kapısının önünde öylece ayakta bekliyordum. ayfon6s plus gold silver 128 gb telefonumu cebimden çıkartıp ekranına baktım. saat tam olarak 10:32'idi. sonra siri'yi hayatın neden bu kadar üstüme geldiğini sormak için açtım, fakat sonra vazgeçtim. eminim bunları buldum deyip google yönlendirme yapacaktı. keşke ezek'i arayabilseydim diye düşündüm. ama 8. henry imparatorluk sınırları içinde telefon kullanımını yasaklamıştı. bunun nedeni halil söyletmez tarafından telefonda işletilmesi olduğunu tüm halk bilse de; ülke refahına olumsuz etken olabilir düşüncesi diye bir kulp bulunmuştu.

Karanlık bir sokakta olduğumu da tam bu an fark ettim. hadi ama ! her şey o kadar da kötüye gidemez diye düşündüm. Manon Flier'ın kalçalarını hayal etmem birazcık olsun sakinleşmeme yetmişti. moralim bozuk olsa da beynim bi şekilde Dopamin üretmeyi başarmıştı. zaten ne zaman düşüşe geçsem bu hep olurdu. use it brain.

yürümek diye düşündüm. bir yere artık yürümeliyim. nereye olduğunun şuan için önemi yoktu.

artık yurt binasını ve karanlık sokakları aşmış poole'nin en işlek caddelerinden olan Davies Daniel & Sons'daydım. gece pazarı vardı ve ben gece pazarlarını her zaman severdim. ezek'le gece pazarı olduğunda eve dönmeyi unuturduk. hiç paramızın olmamasıysa en haz verici şeydi. ..
sırayla dizilmiş tezgahların arasında oraya buraya giden insanlar. büyük şemsiyeler altında baharat satan ihtiyarlar, kumaş satan kadınlar, imparatorluk kılıçları satan bir adam. türlü türlü yiyecek, içecek ve eşyalar satan küçük tezgahlarla gecenin karanlığını keskin bir kılıç gibi yaran yaklaşık 400 metrelik bir alana kurulmuştu pazar. tezgahlara bakarak ilerliyordum, fiyatları sorarken kendime gerçekten de umurunda mı ? demekten kendimi alamıyordum. gerçekten de umurumda değildi.