Kapıdaydım. arkamdaysa 17 yıldır bi şekilde bana eşlik eden duvarlar bütününe dönüktü sırtım. gerçekten tekrar dönebilecek miydim buraya ? kulaklığımı taktım, queen'in en sevdiğim parçası çalıyordu; Pain Is So Close to Pleasure !.

peki şimdi bu ayaklar nereye gidecekti. 15. yüzyılda 17 yaşında bir gencin evi terk etmesi akıl karı bir iş değildi.
ezek (tanrı onu korusun) Her karar verme süreci, nihai bir karar ile sonuçlanır derdi. peki süreç bittiyse artık harekete geçmek gerekmiyor muydu ? ..

adımlarım evden uzaklaşırken sanki yıllar bir bir silinip çöpe atılan kağıtlar gibiydi. geçmişim pastel bir boyayla yapılmış bir tabloydu, ve ben onun üzerine 8.0 ph değerinde işiyordum. artık resim yoktu, beyaz.. boş .. yeni bir resim çizilmek için bekleyen bir tablo vardı.