Güney Batı ingiltere'nin biraz daha batısına giderseniz Poole Limanı size kocaman bir merhaba der. ya da demez, ne bileyim dıbına koyim liman sevdalısı olmaya da bilirsiniz. ki pool bunu anlar. pool canlı bir limandır. onunla anlaşırsanız size dünyanın en güzel yeri bile olur. batan güneşe bi dk dur eleman bi izlesin der. yapar bunu pool. adamın dibidir işte aq.

ve Bu batık vadi o kadar küçük tatlı evlere toprak verir ki, sanki dünya koskocaman bir kavganın içindeyken burası bütün benliği ile olaydan uzak durup olanları izler. olanlar çokta gibinde değildir zaten. işte o evlerden birinde 28 Ocak 1547 tarihinde tabiri caizse ananım dıbınına uçan tekme atar gibi doğmuşum. o kadar çok ağlamışım ki, gözlerimi 5 hafta açamayacak anne babam bizim oğlan kör doğdu şimdi yarra yedik modunda gezecekti. 5. haftanın son günü annem beni emzirip yatırırken gözlerimi fal taşı gibi açınca korkudan önce bayılacak, isa'ya adadığı jessle (yöresel bir çalgı) seranomisinin karşılığı olarak bir mucize gerçekleştiğini sanacaktı. -ah anne kara cahildin hep öyle kaldın-. babamsa arkadaşlarıyla ortamlara akarken annemin faceden paylaştığı durumu (oğluşum gözlerini açtı; sevinçten ölmek üzere hissediyor) görünce mutluluktan havalara uçmuş; koşarak eve gelmiş ve o gece sabaha kadar sevinçten ağlamışlardı. gözlerim yeşildi. yeşil. yeşil. aponun yanına kadar gidemesem de, ben de ingiltere'de başlayan bir maceranın kapısına gelmiştim galiba.