beraber büyüdüğüm, sonra ayrılmak zorunda olduğumuz kişiyle aynı üniversitede karşılaşana dek. evet yanlış görmemiştim. gördüğüm kişi evimizin hemen solundaki evde büyüyen, her gece onu görmek için demir pencerede onu beklediğim büşraydı. bunlar ortaokul sonda taşınmak zorunda kalmışlardı. o zamanlar aramızda olanın bi' ismi yoktu, ama yediğimiz içtiğimiz aynı gider, eve aynı saatte girip aynı saatte çıkar, neredeyse aynı saatte uyumak için konuşup o saatte uyuduğumuzu hatırlarım. ben demir pencereden onu izlerken uyurdum öyle. tanıdığım en hoş, en güzel insandı. ortaokul bitmişti. bana seslenip sahile gidiyoruz, hadi! dedi. hazırlanıp geliyorum diyip 5 dakika içinde yanına indim. yolda giderken bana ben gitsem ne kadar üzülürsün, ben gitsem ne yaparsın gibi sorular soruyordu. ben de bunların olacağını hiç düşünmediğimi söylerdim. olamaz yani. birbirimiz için yaratılmıştık sanki...

Bana gideceğini söylediğinde olduğum yerde yürümeyi bırakıp durmuştum öyle. uzun bir süre sadece ona baktım. tek bi' şey söyleyebiliyordum ; neden ?
öyle gerekli dedi, ailem taşınıyor. hızlıca eve gittim. ağlamaya başladım. onu izlediğim demir pencereden şimdi onun gidişini izlemek çok ağır geliyordu bana.

aradan 5 sene sonra gittiğim üniversitede görmüştüm. ilk tepkim hadi canım, o değildir herhalde, olamaz yani falan olmuştu.
ben evime döndüm, ertesi gün okula tekrar geldiğimde birinin beni aradığını duydum. merak ettim. daha yeni geldiğim yerde kim beni arar ki? neden arasınlar yani? biraz endişe biraz merak uyandırmıştı bu gizemli kişi.

beni arayan kişi büşraya benzettiğim kişiydi. sen, sen o musun dedim böyle sesimin çıktığınca. çok kısık bi ses çıktı. hani böyle ağlarken bozağın düğümlenir de konuşamazsın. öyle oldum. neyse. benim dedi. ben büşra, hatırladın mı ?

nasıl unutabilirdim ki ? hayatımın en güzel dönemlerini demir penceremden onu izleyerek geçirdiğimi bilmiyordu. evet dedim, hatırlıyorum. nasılsın, hayatın nasıl gidiyor?
iyiyim dedi, gülümsedi hafif. o gülümsemeyi tekrar göremeyeceğimi sanmıştım. ama böyle içimdeki buzlar eridi, kafa olmuştum tabiri caizse.

kampüsün orada ufak bi' kafe tarzı bi' yer vardı. oraya gittik birlikte. oturduk, konuştuk öyle. özet geçeceğim şuan kaldığımız yerden devam ediyoruz. hayatımın en mükemmel yılları tekrar başlıyor. sadece bu mutluluğu sizinle paylaşmak istedim.