şimdi herşeye baştan başlayalım. annemle babamların bi ekürisi var böyle 4-5 kişi toplanıyolar üniden arkadaşlarıymış aq. bunların içinde birisi varki tam bir huur evladı. 8 yaşımdaydım benle bu huur evladı tek kaldık evde aq. bu dedi gel hele kucağıma otur. bende çocuğum aq ne bileyim. indirdi şortumu donumu bu da sıyırdı çıkardı malı. daha 8 yaşımdayken bu huur evladı bana tecavüz etti. kimseye söyleyemedim aq çıldırmak üzereydim daha küçüktüm bu bizim küçük sırrımız olucak dedi. 10 yaşıma geldiğimde bu huur evladı tekrar bizim eve geldi. ordada beraber yatırdı annemler bu huur evladıyla beni. arkamı döndüm uyuycakken bu huur evladı aynı şeyi tekrarladı. sesimi çıkaramadım. 11 yaşıma geldiğimde Türkçü oldum. annemler komunistti ama. sürekli aile içinde kavgalar yaşandı. 4 kez evi terkettim daha 11 yaşındayken. sokaklarda sabahlara kadar dolaştım. sabah geldiğimde babam çıkarken beni görmüştü bi keresinde. sokak ortasında bayılana kadar dövmüştü beni. yine sesimi çıkaramadım. babam sonuçta. 12 yaşımda kendimi 60 yaşında hissetmeye başladım. hayatla çok erken karşılaşmıştım. 8. sınıfta bi kız gördüm. konuşmaya falan utandım. pısırıktım tabi o zamanlar. sınıfın hatta okulun şamaroğlanıydım. kızların taşşak muhabbeti olmuştum. bu hoşlandığım kız bi gün yanıma geldi ve ingilizce öğrenmek istediğini söyledi. ingilizcem iyidir bu arada. 2 ay falan çalıştırdım bunu o süreç içinde çok samimi olduk. farketmeden bu iş hoşlanmadan falan çıkmıştı. aşık olmuştum ona. 12 kasım 2013 te teklif ettim çıkma teklifini. çok mutluyduk dıbına koyayım ama bana mutlulukta haram. 9. sınıf 2. dönemde 17 mayıs 2014 cumartesi günü buluşucaktık saat tam 14.30 da. erken gelmiştim. o da benim gibi erken gelmek istemişti. kız gaziemirde oturuyodu. binmişti buca gaziemire buca belediyesinin önünde buluşucaktık. saat 14.23 te beynimden vuruldum. karşıdan karşıya geçerken bi huur evladı benim herşeyimi elimden aldı. başka bi erkek falan değildi işte keşke öyle olsaydı. çok iyi hatırlamıyorum ama chevrolet marka bir araba benim yaşama sebebimi elimden aldı o gün. çıldırmak üzereydim donup kalmıştım oracıkta. elim ayağım tutmadı. sokağın ortasında diz çöktüm ve ağlamaya başladım. birbirimize evlenme sözü vermiştik. o benim karım olacaktı bende kocası. artık yaşama sebebim falan gitnişti elimden. ertesi gün 18 mayıs pazar günü akşama doğru 4 gibi toprağa verdim herşeyimi. ondan geriye sadece çakmağı kaldı. her gün bu çakmağa bakar bakar onun kokusunu içime çekerim. saatlerce çaresizce ağlarım. zütümü başımı keserim. dıbına koyayım 1.5 yıldır antidepresanlar sakinleştiriciler içiyorum ve kimselerde bana nasılsın diye sormuyor. herkes benden çekiniyor. sırf tipsizim sırf pgibopatım diye.
kısacası beyler ben bu hayatın anasını gibeyim be bunu okuyan okumayan herkesi seviyorum iyiki varsınız