... kendimi ve ailemi bir girdaba sürüklemiştim. Ailem bana olan tavrını kesin bir dille değiştirmiş, üvey evlat gibi davranmaya başlamışlardı.

Günler günleri kovaladı, olaylar bir akşam yemeğinde patlak verdi.

Annem karnı yarık yapmıştı, çok severdim. Masaya oturduk, herkes suskunca yemeğini yiyordu. Taki ben " Ne bu hal ya ? " diyene kadar.

Babam elindeki çatalı bıraktı, ellerini kafasına zütürüp uzunca bir daldı sofraya.
Kaldırdı kafasını ve - Ulan eşşek oğlu eşşek, ben sana bunca zaman varımı yoğumu verdim, cebinden parayı ekgib etmedim, giymedim giydirdim, yaşıtlarında telefon yokken sana telefon aldım, bir evin bir oğluydun krallar gibi yaşadın ama benim senden istediklerimi bana veremedin. itin kopuğun peşinde geçirdin bütün hayatını, leş gibi sigara içer oldun.
Seni adam olur sandım bunca zaman, aklı başına gelir de şu sınavlara çalışıp üniversiteyi kazanırsın sandım. Yazık sana, çok yazık.

Annem ne kadar göz yapsa da, babam gömdükçe benim gözlerim dolmaya başlamıştı. En sonunda dayanamayıp kalktım masadan. Odama geçtim, fakat kafa dağıtmalıydım. Çıktım dışarı, umarsızca yürümeye başladım. Kadıköyde rast geldiğim ilk bara girdim. Cebimde olan son 400 lirayla orda takılıp, parkın birinde bankta uyuyacaktım. Fakat olaylar hiçte öyle olmadı.

Sanki yeni bir hayatın başlangıcıydı benim için o gece...