Yalnızlığı, fiziki olarak kimsenin yanımda olmadığı yalnızlığı yaşamaya başladım. Bu küçücük ev bile büyük geldi o zaman, içine sıkıştığım bedenimde öylece kaldıkça. ilaçları tamamen bırakmış ve üzerimde bıraktığı hırpalanmış hissini atlatmaya çalışıyordum.

Günler geçiyor, senin güzel yüzünü gün geçtikçe unutuyordum. Yakalamak, tutmak istesem de bir bir silindin zihnimden. Sadece gözlerin hiç çıkmadı aklımdan, geceleri gözlerimi kapatıp göz göze gelirdim seninle.

Artık bilgisayara dâhi bakmıyordum, dünyadan bihaber bencilce kendi dertlerimi yaşıyordum. Kendimi buna alıştırmıştım, başlarda zor gelmesine karşın artık yeterli iradeye sahiptim. Eskisinden daha mı iyi, yoksa daha mı kötüydüm? Bilincinde değildim, hala emin olamıyorum ancak o zaman iyi hissetmiş olmalıyım ki Alsancak'ta bir yerde oturup bir şeyler içmek istedim. ilk bar tarzı olan bir mekanda içmek istesem de dışarıdan göz ucuyla gördüğüm kalabalık kararımı değiştirmeme neden oldu. Hayatımda hiç gitmediğim bir yere, meyhaneye gitmek kararını aldım. Bir arayıştan sonra kendi halinde bir meyhane buldum, başka mekanlara bakmaktan aciz olduğum için oturup bir büyük istedim. Yavaş yavaş içtim o gece, kadehler hep birbirini izledi. Erken içmeye başlamıştım, saat üç'ü vurmuştu sanırım, kendime hâkim olamayıp telefonumu açtım.

Yalan söylemeye gerek yok, çünkü bu yazdıklarım benim son sözlerim, doğrularım. Gökhan'dan, Çetin'den, Nazlı'dan mesaj gelmiş olmasını umdum. Birilerinin beni merak ettiğini hissetmek istemiştim sadece. Beklediğim olmuştu, Gökhan'ın meraklanmayla karışık kızgın mesajları beni az da olsa gülümsetip mutlu etmişti. Nazlı ise Gökhan ile buluştukları her gün benim de gelebileceğimi söylemiş. Çetin, Gökhan ile içtiği geceler eski günlerimizden bir kaç anı yazmıştı. Duygulanmıştım, biraz da böyle insanları ardımda bırakıp kendimi hapsettiğim için ekgib hissettim.