""

Biraz daha vakit varmış beyler devam ediyorum.

Sarmaş dolaş bir şekilde Defne'nin evine doğru yürüyorduk. Herhangi bir ağrım, sızım olmasa bile dayak bahanesiyle kolumu kızın omzuna atmıştım. Samimiyetimizi artırmak için fırsatı kaçırmamalıydım ki öyle de oldu. Defne'nin evinin önünde vedalaşırken sol yanağıma ıslak bir öpücük kondurdu vr yavaşça kulağıma yaklaştı. Tek bir kelime söyledi...
"Aşkım"
O an donup kaldım. Ne karşılık verdim, ne de kapının yan tarafındaki eski, yırtık koltukta uyuyan kediye kilitlenmiş gözlerimi hareket ettirebildim. Aşk, bu kadar sıradan bir kelime olmamalıydı. Her sevgiliye "aşkım" denirse gerçek "AŞK"a ne kalır ki? Yaklaşık 10 saniye kadar bu pozisyonda beklemiş olmalıyım ki Defne suratıma hafifçe vurdu. Konuyu değistirmeliydim. "BU hepsinden çok acıttı." Yüzünde ona özel gülümseme-ağlama arası tatlı bir ifade belirdi ve... "Şapşal şey!" Dedi. Ayrıldıktan sonra iç ses ile durum değerlendirmesi yapmaya karar verdim. "Bu kız benden gerçekten hoşlanıyor mu? Eğer öyle olmasaydı şapşal demezdi. Benim hislerim ne durumda? içimde Birşeyler olduğu aşikar ancak bunun 'sevgi' olduğu muallakta. Buna hoşlanmak demem lazım galiba ama hoşlanmak da ağır bir kelime durumumuz için. Böyle devam ederse çok dayak yerim ben. En iyisi taks öğrenmek. Sözlükte herkes 185, 70 kilo ve taksla uğraşıyor. Benim onlardan neyim ekgib? ?