Her zaman ki dostumla yürüyordum. Yalnızlığım peşimden sürükleniyordu. Eve doğru giderken tuhaf bir heyecandı içimde ki. Söyleneni yapmıştım. Lakin olanlar aklımdan çıkmıyordu. Boşa yaşamanın ne demek olduğunu bir kez daha anlıyordum. Hayatta bu kadar garip olaylar varken ben asosyal bir aptal olarak evde oturuyordum. Şimdi yaşamın içindeydim. Yaşamın içinde olduğunu sanan aptallardan daha da içinde. Yaşamın bakireliğini almak için zorluyordum. Yaşamın zarını patlatmaktı istediğim. Bu hırsımın başıma bela olmasından korkuyordum.

Eve geldiğimde olanları düşündüm yine. Ama asıl düşündüğüm bu yaptığıma nasıl tepki verileceğiydi.

Okula gittiğimde sınıfın boşalmasını beklemekle geçti zamanım. Sınıf boşaldığında mendili haritanın içine koydum. Haritanın içine koyarken sınıf kapısından ingilizce öğretmeni içeri girdi. Bana acır gözlerle baktı ve tekrar dışarı çıktı. inanılmaz bir heyecandı hissettiğim. Ama bakışlarından buna kafayı takmayacağı belliydi hocanın. Hem ne diyebilirdi ki? Alttarafı haritayı kurcalayan bir asalaktım.

Sınıfta nazan gözlerini benden kaçırmaya çalışsa da kaçamak bakışlar attığını görebiliyordum. Pek umursayacak halim yoktu onun. Sadece gelecek mesajı düşünüyordum. Okuldan çıktığımda yine o tuhaf ikili gözlerini ayırmıyordu üzerimden. Bir iş vardı bunlarda ama ne? Ama anahtar kelime sabırdı. Yarını beklemeli notu almalıydım.