Kıza bakarken bizimkiler yavaştan geldiler. Ezgi koştu yanıma sarıldı, iyi misin neredesin bes yuz defa aradım seni dedi. ittirdim onu iyiyim işlerim vardı dedim. Neden soğuk davranıyosun bana dedi. Yorgunum ya özür dilerim dedim. Çağla ve en son Erhan binide gelince tamamlandık. Bu Erhan zütleğini hiç sevmiyordum. Ezgiye yavşadığını düşünüyordum geldi selam verdi. Ben o sırada Taylan binine ters ters bakıyordum. O da bana baktı ama sonra çekinmiş olacak ki kafasını çevirdi. içimden kardeştik ulan biz dedim. Eşyaları toparlayıp araca yerleştik. Ben ezgiye uyuyacağımı söyledim. Yanıma oturmasını istemiyordum. Hareket ettikten sonra araç dışarıyı izlemeye başladım. Kar bastırmıştı, tam yola çıkılacak hava dıbına koyim diye geçirdim içinden. Kafam çok karışıktı. Ne hissedeceğimi bilemiyordum. Arkada volkan abi, erhan ve çağla muhabbet ediyorlardı. Volkan abi yeni bir araba alacakmış onunla ilgili birşeyler zırvalıyordu. Ezgi taylana benimle ilgili bir şeyler anlatıyordu. Neden böyle davrandığımı soruyordu ona. Üzülmüş gibi konuşuyordu. Sanki neden böyle davrandığımı bilmiyorlardı. Yolu izlemeye devam ettim ikiside umrumda değildi bu yavşakların. Onların hesabı sonra görülecekti. Küçükken karanlıktan korkardım hep. Işıklar açık olmadan rahat edemezdim. Karanlıkta kaybolacağımı öcülerin beni alıp zütüreceğine inanırdım. Hatta bundan o kadar korkuyordum ki misafirliğe gittiğimiz yerlerde bile karanlık bir yer olsun istemezdim. Her yerin ışıklarını yakardım. işte bu yüzden dedem bana hep gölge hırsızı derdi.