Çıktığımızda Richard abi ile konuşurken Anna nın gözü hep bendeydi. Ama ben donupte bakmadım. Yüz vermemek lazımdı.
Anlasin neyi kaybettiğini.
Yemekhaneye gidip boş bir masaya oturduk. Richard abiyle muhabbete devam.
"Evlat seni test için haberdar edecektim ama bekledigimden de erken olduğu için artık çok geçti. Bana kızgın değilsindir umarım."
"Yok abi ne kızgınlığı baksana herkes bana bakıyor herkesin saygınlığını kazandım kısa sürede. Oradan sağ da cikamayabilirdim. Birileri gerektiğinde öldürmenin şart olduğunu öğrenmeli" dedim.
Anladı Anna'ya baktı hemen. Ben de dönüp bakmıyorum bile.
Onun bana baktığını periferik vizyonum sayesinde fark ettim ve kontrolü kaybeder de ona bakarsam diye başka şeyler düşünmeye çalıştım.
Kasımda ki yarayı düşündüm. Şaka maka kör olacaktık amk. Yine de kasımda bir ömür taşıyacağım bir yara olacak
Bana neler hatırlatacağıni da zaman gösterecek.
Ölen adamı düşündüm acaba onu kurtarabilir miydim? Bilemiyorum ama en azından diğerini kurtardım. Ama ölen adamın kanını yerde bırakmazdım o ayrı.
Onlarca akli dengesi başında olmayan ruh hastası insan öldürdüm. Kısa bir zamanda bir ölüm makinesi haline gelmiştim. Yoksa bu sadece bir başlangıç mıydı?