Haberi okuyunca şok oldum. Yıllar önce intihar eden birisiyle nasıl konuşuyordum ben. Bu durumu kimseye anlatamazdım. Yoksa akıl hastanesini boylardım büyük ihtimal. iki hafta sonra dağ gezisi vardı. Gitmek zorundaydım düzenlenmesi için o kadar uğraşmıştık zaten. Kalmak için bir otel bile ayarlamıştık. Otel sanırım daha yeni açılmıştı ve kış sezonunda ilk müşterileri biz olacaktık, o yüzden fiyat konusunda fazla sıkıntı çıkmadı. Tüm bunları düşünürken akşam olduğunu farkettim. Bu yaşadıklarımın anlamı neydi. Cinler falan mı musallat olmuştu bana. Böyle şeylere hayatım boyunca inanmamıştım ben. Fakat önümde iki seçenek vardı ya deli olduğumu kabul edecektim ya da bu işten bi şekilde sıyrılacaktım. Bir ara yine uyuklamışım. Uykumda yine aynı koridordayım. Duvarda lambalar var fakat yeteri kadar ışık vermiyorlar. Yolun sonunda bir ışık görüyorum. Koşmaya başladığımda yine o ellerin sımsıkı beni sıktığını hissediyorum. Fakat bu sefer ki öncekilerden de kuvvetli. Gitme diye bağırıyor ses, daha zamanı değil. Sesi tarif edeyim beyler. Hafif insan sesini andırıyor ama daha ürkünç, aynı anda birden fazla insan sesinin farklı tonlara bürünerek tek bir kaynaktan çıktığını hayal edin. Tam bu sırada yine nefes nefese uyanmayı beklerken birden çocukluğumun geçtiği sokağa geliyorum. Sokaklar bomboş apartmandan içeri girdiğimde bizim evin kapısının önünde bir sürü ayakkabı olduğunu görüyorum. Kapı hafifçe ittirdiğim de kapı açılıyor. içeri girdiğimde evin içinde dumanlar olduğunu görüyorum. Bir an gördüklerimin rüya olduğunu unuttum ve koşarak mutfağa gittim. Annem mutfakta oturmuş dümdüz yere bakıyor ve ağlıyor. Bağırıyorum anneme anne ev yanıyor çık buradan diye. O ise hala hareketsiz bir şekilde yere bakıyor. Tutup çekmeye çalışıyordum ama tam o sırada rüyadan uyandım. Saate baktım ve saatin gece 3 olduğunu gördüm. O zaman farketmedim ama tüm rüyalarımın bir ortak noktası vardı. Hep gece 3'te uyanıyordum. Hemen telefonu aldım ve annemi aradım.