bulunduğu ilköğretimokuluna başlamıştım, 1998 yılının ocak ayıydı, 7 kişilik ailemle terkedilmiş bir inşaatta yokluk içindeki hayatımıza devam ediyorduk, elektriğin olmadığı, şeffaf poşetleri birbirine bantlayıp penceresini kapattığımız evimizde, inşaatta amelelik yapan babam,ev hanımı annem, ve 4 kardeşimle birlikte hayatta bir yer edinmek için çabalıyorduk. Hayatın bize vurduğu tokattan habersiz ev ile okul arasında giden düzenli bir hayatım vardı.

Baba parasının verdiği rahatlıkla yaşayan sınıf arkadaşlarım vardı, fakir olanla dalga geçen, hor gören, aşağılamaktan çekinmeyen insanlar topluluğuydu hepsi benim gözümde.

Sokak köpeğini tekmeleyen zengin ve küstah birisini düşünün, ve köpeğin suratındaki o masum, acınası ifadeyi.

O zaman belki kelimelerimi biraz daha iyi anlatmış olabilirim.

Fakat ilahi adalet denilen şeyin ne olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum.

Fakir olmak, hayatın gerçekleriyle yetişmek ve o insanların şimdiki acizliğini görmek.

...