anadoluda akçahöyük civarlarında yaşarmış ilk insanlar. burada çılgın, ihtiraslı berdan adında bir genç varmış. berdan'ın sevimli munzır arkadaşının adı da xerhildan imiş. bir gün berdan balık tutmaya gitmiş. yerden bir dal almış ve dalın ucuna konuşarak ikna ettiği solucanı yerleştirmiş. dalı göle daldırmış ve bir tane balık tutmuş. mürekkep balığı tutmuş ama tabi o zamanlar mürekkep balığı olduğunu anlayamamış. tuttuğu balığı arkadaşı xerhildan'a zütürmüş. xerhildan bu balığı bir gibime yaramaz deyip kayaların üstüne fırlatmış. xerhildan bir de bakmış ki balıktan koyu renkli sıvı akıyor. noluyoğğ amk deyip kayalığın oraya gitmeye yola koyulmuş. berdan "gitme kal emmioğlu" demiş. xerhildan tabi dinlememiş ve gitmiş. akan sıvının ne merem bişi olduğunu bilmediğinden yandaki ağaçtan kopardığı dal ile sıvıyı kontrol etmiş. "uuiiyy bu baluğun takidur" demiş ve dalın ucuna bulaşan sıvıyı taşa sürmüş ve taşın boyandığını fark etmiş. taşa sürerken yazıyı buldukları günü anımsamış ve "bunu çivi yerine kullansak ya, kil tabletlere çivi çekiç çaka çaka anamız gibildi" demiş. tüm köyü meydanda toplamış. "artık çivi yerine bunu kullanacağız tamam mı dalağını gibtiklerimin" demiş. köy halkı kabul etmiş ve buna bi isim koyalım o halde demiş. xerhildan: "berdan'ın gitme kal emmoğlu lafı kırılma noktası oldu. muallakliğine gittim ve bunu keşfetmiş oldum. bunun anısına bu meretin adı kal-emmoğlu olsun" demiş. köy halkı "o çok uzun oldu onu söyleyene kadar iflahımız gibilir." demiş. xerhildan "tamam o halde kal-em olsun." demiş. halk kabul etmiş ve yıllar yılı günümüze kadar gelmiş.

evet günlük hayatımızda önemli yeri olan kalemin isminin hikayesi buna dayanmaktadır arkadaşlar.