Richard abi yüzümden olayı anladı zaten. Üzülme evlat, bir gün elbet seni anlayacaktır
dedi. Saçma sapan aşk acısı triplerine girecek değildim, öyle biri değilim zaten. O yüzden topladım kendimi ve görevime odaklandım.
Kendimi role öylesine iyi inandırıyordum ki bazen çıkmakta güçlük yaşıyordum.
Ama yine de bu adamlardan nefret ediyordum. Bu walrider projesi icraate ne zaman geçecekti merak ediyordum. Artık misyonumu sonlandırıp hayatıma geri dönmek istiyordum. Ama öyle olmayacaktı ne yazık ki, ne zaman kolay oldu ki işler?
Ertesi gün telsizden bütün güvenlikleri toplamamı, talim yapılacağını söylediler.
Hepsini tek bir komutla topladım ve dağın başka tarafına giden çıkışa ilerledik. Bu sırlar dünyasından kaçma mekanda alternatif bir çıkış yolu daha varmış meğer.
Toplandık ve arkamıza dönmemiz söylendi. Daha sonra önümüze döndüğümüzde gözleri bağlanmış deliler olduğunu gördüm. 12 tane. Biz ise 10 kişiydik. Bizden hepsini öldürmemizi istediler.
1 tanesini zaten öldürmüştüm ne kadar zor olabilirdi ki? Ama vicdanım öylesine ağır basıyordu ki daha fazla taşıyamıyordum. Onca masum insanın kanını nasıl bir anda elime bulaştırabilirdim. Ama ateş etmezsem de ifşa olabilirdim. Bunu yapmak zorundaydım.
Benim tetiği çekmemi bekliyorlardı hepsi. Acısız olsun diye birini hemen kalbinden vurdum. ikincisini de sağ kaşının üzerinden. O an diğerleri ateş açtı ve hepsi yere serildi.
Elime yine masum kanı bulaştırmıştım. Gerçekten o adamlara mı benzemeye başladım?
Richard abi de kenardan bizi izliyordu. Hüznümü anlayıp gözlerini kırpmıştı sakin ol dercesine. Bana bunu yaptıranlardan hesap soracaktım, bunu yapmalıydım.
Artık yapmak istemiyordum, ama zorundaydım.