huzursuz gecenin ilerleyen sularıydı, her yanım ıslak, kaldırımlar sokak ışıklarının aydınlatamadığı kadar renksizdi. ben gölgedeki orta oyuncuydum sen beyaz perdesi gökyüzünün. yıllarımı verememiştim sana oysa. yıllarımı bir aya sığdırmış içine yok oluşumu katmıştım. günlerin getirdiği huzursuzluk saatlerin sensizliğinde birleşiyordu. nerden tutsam elimde kalan öksüzlüğümle buluşturdum gözlerimi, nerden baksam sen güzeldin. nereye koysam adını ismime sıfat oluverirdi anlamsızca.
elimi verdim ellerine, sen bana kendini veremeyecek kadar düşünceliydin. ölümün soğuk çekmecesi gibiydi, hava yağmurlu, bulutlar ıslak, güneş bi hayli kurutuyordu dilimdeki adını. ıslığımla çağıramadım seni duyamadın bendeki seslenişi durduramadım sana seslenişimi.
bir zafer bayramıydı yanilgiyle başladığım eylül.bu gece ellerime sensizliği tanıştırdım. gözyaşlarını saklarcasına ceplerimde duruyorlardı. konuşamadığım şeyleri yazıyordu parmaklarım.. bıraksam ellerimi ellerine kaçacak kadar senindi..
özlem kapıya dayanmış bir kadın, hava karanlık. birazdan yağmur kapıyı çalacak kadar yakın sabaha..
bu gece öğretti bana bi yazar, kadınlar yazılarının noktalama işaretleri kadar önemsiz olduğunu. peki ya bu noktalar onları koymadan bitmiyordu hiç bir hikayesi kitapların...
tek nokta bitirir
iki nokta devam eder
üç nokta sonsuza gider...
hangi noktalama işareti keşkelerin yerine geçer
hangisi baştan başlatır hikayeyi
hangi birini kullansam unutturur boynunun inceliğini.