Yeni kurallar geldi yurda.
Yatakhaneler değişti. Kafasına göre milletin düzenini bozmaya başlamıştı.
Çocuklara, bize; yeri geldi küfür etti, yeri geldi dövdü. Tuğra'yla ilgili pek bir şey öğrenmedik öğrenmek de istemedik aslında. Oturup sohbet edilecek biri asla olmadı bize, ne bir baba ne de bir abi şefkati görmedik kendisinden. Tek bildiğimiz kendisinin de yetimhane büyümüş olduğuydu onu da bir kere birini döverken kaçırmıştı ağzından. "Bizim zamanımız da böyle değildi buralar çok şımartmışlar sizi, biz büyüğümüze saygıda kusur etmezdik, terbiyesizler" diyerek dalmıştı çocuğa. Renkli koskocaman gözleri vardı. O gözler daha da ürkütücü yapıyordu onu. Her bağırışında daha da büyüyordu sanki o gözler. Açık renkti saçları kumraldı. Bıyıkları vardı, Alpay kadar kıllı olmasa da. Aslında az gülümsese yakışıklı da olurdu ama o gülümseyişe hiç şahit olamadık biz. Hem yakışıklı olsa ne olurdu ki, içi kötü olan biriydi işte. Kendi görmediği sevgiyi bizlere de göstermeye hiç mi hiç niyeti yoktu.

Bir gün yangın merdivenin orada sigara içerken yakaladı Ömür'ü, Sülo'yu, Eren'i ve beni. Sigarayı aldığı gibi Eren'in eline bastı, bana da sağlam bir tokat patlattı. Bizim çocuklar engel olmak isteyince, Ömür'ü tekme Sülo'yu ise tokatla ödüllendirdi.
Küfür ederek bizleri biraz daha patakladı ve bir daha gözüm görmesin sizleri şerefsizler diyerek gönderdi.
Murat abi ve Gözde abla da gittikten sonra iyice dar gelen yurt, bu olaylardan sonra bizi boğmaya başladı. Ve biz, 6 Kafadar o gün yurttan kaçmaya karar verdik.
Ama aramızda 1 kişi gelmeyecekti. Sonunu ne olacağını bilmediğimiz için onu yanımızda, bilinmeyene zütürmeyecektik.
O kişi Tarık'tı. Çünkü o okuyordu. Bizden bir gibim olmazdı ama o okuyacak hayatını kurtaracaktı. Düzgün bir hayatı olacaktı.
Aylardan temmuz günlerden cumartesiydi.
Tarık ile vedalaştık sıkı sıkı sarıldık. Ne kadar "ben de gelicem" diye diretse de mantıklı şekilde konuştuk ve diğer 5 kişi duvarı aşarak kaçtık.