Eve geldiğimde hayattan soğumuştum her zaman olduğu gibi. Kardeşimin arsızlıkları , annemin dalga geçişleri , babamın sinirli halleri beni daraltmıştı artık. Annem bana yansitmamaya calişsa da ailede büyük huurluklar dönüyordu.
Babamlar 4 erkek kardeşti ve işlerini ortak yurutuyorlardi. Maaşlarini ortak kesiyorlardi. Ailemizde birinde sorun çıkması tüm huzuru bozuyordu. Babamın yapısını ben bu yaşıma kadar anlamamıştım.
Arkadaşlarına karşı hep güleryüzlü, ailesine karşı hep sert. Hep umursamaz. Allah razı olsun bugüne kadar hiç bi eksiğimiz olmadı. Allaha şükür içkisi de yok. Hep paramı cebime koydu. Hiç ekgib etmedi. Ama artık bu yaptıklarını sadece onun istediği gibi olmamız için yaptigini anlamiştim. Sadece onun istediği şekilde robotlar yetiştirmek istiyordu. Belki fiske vurmamişti bize doğru. Ama ben hiç o baba sevgisini hissedememiştim. Hep bi yerlerde kufur etmiştim içten içten ona. Hep disardaki insanlari onemsemişlerdi annemle ikisi. Dostlarinin yaninda biz hiçtik. Çocukları hiçti. Belki kardeşim daha kucuk olduğu için onlari anlayamiyordu ama ben koskoca 17 yılımı onlarin yaninda geçirmiştim.
Amcamin çocuğu tıp kazanmıştı. Hatta iki çocuğu. Güzel yerlerde. Babam bizim de hep onlrdan ustun olmamizi istedi. Hakliydi da. O huur çocukları tip kazandiktan sonra kendilerini ustun gormeye basladilar. Amcam da en buyuk amcamdi. Kesenin agzi ondaydi diyebiliriz. Kendilerini 1 , bizi 2. Sinif insan gormeye başladilar. Babam bunun farkinda olduğu için hep bize nasihat etti. Ben de kendi başarımla bi fen lisesi kazandım. Ne kazandiğim gün ne de sevindiğim gun annem ve babam yanimda değildi belki. Ama ben bu huur çocukluklarını gördükçe kimseye ihtiyaç duymadan kendi kendime motive olabiliyordum.
Eğer yalnızsanız bi süre sonra istemeden de olsa başaçıkmaya başlıyosunuz.