Bir gün Eren yatağını topluyordu. Pek iyi toparlayamazdı, istese becerirdi ama önemsemezdi. Sülo ve ben de kapının önünde onu bekliyorduk.
Arkamız dönük muhabbet ediyorduk.
Tokat sesi ile bir an kendimizi korumak için; ikimiz de sanki birisi bize vuruyormuş gibi ya da vuracakmış gibi kafamızı iki kolumuzun altına aldık aynı anda.
Ani bir refleks ile. Bize olmadığını anlayınca arkamıza döndük.
Eren'in yüzünü tutmasından o tokadın Eren'e olduğunu anladık.
Eren korkmazdı dayaktan zıt birisiydi ya da maldı acıyı seviyordu.
Esra'nın karşısında dimdik duruyordu gözlerinin içine içine bakarak.
Bunun üzerine Esra daha da sinirlenerek Eren'e vurmaya, tokat atmaya başladı.
Eren ne kadar da kendini korumak istese de dayağını yemişti.
En son Esra Eren'i duvara doğru itti ve çıktı odadan.
Eren'in yanına gittik.
- Bir gün hepsinin cezasını keseceğim bugünlerin hesabını soracağım, oldu. Ağzından çıkan ilk söz.
Bunu hep derdi Enren ama ne yapacak nasıl yapacaktı?
Bu dayaklar bizi içine kapanık hale getiriyordu içimizdeki cesareti bitiriyordu.
Ama bu Eren ve Ömür için geçerli olmadı. Hiç bir zaman yılmadılar, hep intikam, intikam dediler.
Biz de her zaman arkalarında olduk tabi.
- Açılan her defter elbet bir gün kapanır Eren, belki bugün belki yarın ama kapanır, dedim.
Eren bu sözümden ne anlam çıkardı bilmem ama yıllar sonra hayatını değiştirecek bir şey yaptı. Kapanan defterler oldu. Yeni açılan defterler oldu. Sönüp giden defterler, hayatlar oldu.
Ama şu bir gerçekti ki...
Açılan her defter bir gün kapanıyordu.