Gözde abla bırakmıştı işte ve birçok şey de değişmişti onun gitmesi ile.
Yeni gelen Esra diye birisiydi.
Vicdanındaki acımasızlık resmen yüzüne yansıyordu.
Konuşması davranışları kısacası her şeyi ile.
Bizim odada kalanlar ile o ilgileniyor bize o banyo yaptırıyor yani kısaca her şeyimiz ile o ilgileniyordu. Banyo yapma günüydü o gün, Esra Alpay'ı banyo yaptıracağı zaman sıcak suyu soğutmayı unutmuş. Alpay'ın üzerine direkmen sıcak suyu dökmesi ile Alpay'ın çığlık atarak "yandım anne" diye banyodan dışarı çıkması bir oldu.
Ve peşinden Esra geldi yanımıza.
Alpay'ın kolundan tuttu silkeleyerek.
- Bana bak bana gebertirim seni nereye gidiyorsun, dedi.
Hala sımsıkı tutuyordu Alpay'ın kolunu, bir anda Alpay girmemek için direnince banyonun kapısına doğru itti Alpay'ı.
- Sizinle mi uğraşacam, ne sizden çektiğim, diye Alpay'ı yerden kaldırdı vurmaya başladı.
Oysaki daha geleli kaç gün olmuştu ki ? Daha dün bir bugün iki.
Kimse dur demedi. Alpay "anne" diye ağlıyordu ama Esra hala vurmaya devam ediyordu.
Eli ağrımış olacak ki vurmayı bıraktı. Alpay ise onun elinden kurtulduğu için hem ağlayarak hem sevinerek üzerini giymeye gitti.
Orada suyunuzu kontrol eden bir anneniz yok kardeşlerim, sıcakmış soğukmuş pek umurlarında da değil.
Ya da karnınız açmış tokmuş.
Orada size yemek yemeniz için zorlayan bir aileniz yok.
Hemen hemen her gün aynı yemekleri yiyorduk.
O gün yemezsen açsındır, aç uyuyacak aç kalacaksındır.
Kimse sizin sevdiğiniz yada sevmediğiniz yemekleri özen ile pişirmez.
Kiminin tadı olmaz, kiminin suyu olmaz yani önüne ne konursa onu yemek zorundasındır.
Oradaki insanların hepsinin kaderi farklıydı ama hepsinin kaderinin ortak noktasıydı o bina.
Çaresiz yapayalnız kalan o çocuklara birde bu şekilde şiddet uygulanınca zor olan hayat iyice çıkılmaz bir yere giriyordu.
Bazen durduk yere dayak yediğimiz de oldu.
Kendi eğlenceleri haline getiriyorlardı bizleri.
Durduk yere ağır hakaretler de yediğimiz oldu.
Vicdan yoktu çoğunda bunların arasında en kötüsü ise Esra'ydı.