Son model bir BMW araç yanaştı, yetimhanenin araç parkına, ilk önce şoför indi.
Direkt arka kapıya attı elini, gözünde güneş gözlüklü bakımlı, alımlı bir kadın indi.
Daha sonra şoför aracın arkasından dolaştı diğer arka kapıyı açtı.
Oradan da göbekli takım elbiseli bir adam indi.
Şoför daha sonra bagajı açtı. Bagajın içindeki karton poşetlerden, 4-5 tanesini aldı.
Büyük ihtimal içi oyuncak dolu olan poşetlerdendi.
Kadın önden adam arkadan en arkadan ise şoför geliyordu binanın girişine doğru.
Binanın merdivenlerde Murat abi ve bir bakıcı duruyordu.
Güler yüzle karşıladılar gelenleri, içeri davet ettiler.
Olan bitenleri pencereden kafamı çıkarıp izliyordum.
Bu olayları çok kez yaşadım, gördüm, şahit oldum.
Gelen zenginler pof poflanmak isterler, bir kaç şey bırakıp arkalarına bir daha bakmadan giderler. Bakıcılar 5-10 çocuk toparlamaya başladılar.
Gelen zengin kişilerin karşısına çıkarmak için.
Bizim yatakhaneden Tarık ve ismini hatırlayamadığım bir çocuk daha aldılar.
Aradan 30 dakika kadar geçti. Çocuklar ile gelen zenginler, birkaç bakıcı ve Murat abi dışarı çıktılar. Zenginler vedalaştıktan sonra çocukların birisi ağlayarak bağırmaya başladı.
"Beni de zütürün, beni de zütürün buradan" diye.
Zengin kadın bir duraksadı, arkasını döndü ağlayan çocuğa doğru bir iki adım attı.
Bunu gören çocuk koşarak yanına gitti kadının.
Kadın çocuğa eğildi, ellerini yüzüne zütürdü önce gözyaşlarını sildi.
-Senin evin burası ben zütüremem seni, dedi.
Arkasına bir daha bakmadan bindi arabasına ve uzaklaştılar.
Çocuk elindeki oyuncağı yere attı. Bakıcı önce dövdü sonra kızdı.
Tekrardan herkesi odasına gönderdiler. Oraya gelen zenginler 3-5 oyuncak giysi falan dağıtınca kendi egolarını tatmin ediyorlardı.
Ama unutulan bir şey vardı. Orada biz oyuncağa hasret değildik ya da oyuncak istemiyorduk. Biz sevgi istiyorduk. Biz anne, baba, kardeş sevgisi istiyorduk.
Murat abi, Gözde abla ya da diğer bakıcılar her biri bizleri birbirinden daha iyi, daha çok sevseler bile bunlar onun karşılığında para alıyorlardı.
Para ile sevgi ne kadar olursa onlar da işte o kadar bizi seviyordu.
Yani bir anne baba gibi ya da kardeş gibi çıkarsızca karşılık beklemeden değil. Öyle sevmiyorlardı. Sevemezlerdi de...