- Ben size demedim mi teşekkür edeceksiniz diye, dedi.
Teşekkür etmek istemiyorum diyecektim ki bir tokat daha attı. Kolumdan çok sıkı bir şekilde tuttu ve silkeledi beni:
- Bana bak bana, senle uğraşamam ben anlıyor musun, bundan sonra sözümü dinleme de göreyim, dedi.
Sesimi çıkaramadım canım acıdığı için ağlıyordum.
-Ağlama ağlama, dedi. Kolumdan, yine silkeleyerek.
-Tamam, dedim. Diğer kolum ile gözyaşlarımı silerek.
Herkes ikimize bakıyordu. Bizimkiler, diğer bakıcılar falan. Kimseden ses çıkmadı odayı benim iç çekişlerim sardı.
Bakıcılar gittikten sonra bizimkiler yanıma geldi ama ben yüzüstü yatarak kimse ile konuşmadan yattım. Kimsesizler yurdu böyleydi işte zile bakar yaptıklarınız orada her şey zile bağlıydı.
Zil ile yatarsınız zil ile kalkarsınız. Zil ile yemek yersiniz zil ile yemekhaneden ayrılırsınız.
Askeriye gibiydi de diyebilirim. O gün akşam olduğunda dolabımdaki elbiseleri Sülo'ya verdim. Sabaha kadar gözüme uyku girmedi o gün.
Pencerenin dibinde olan yatağıma oturarak dışarıya baktım anlamsız bir şekilde.
Yeri geldi ağladım yeri geldi dualar ettim. Yeri geldi saatlerce sustum. Sabah oldu zil çaldı herkes uyandı. Beni uyanık gören bakıcı:
- Kalkmayanları kaldır kahvaltıya inin zil çaldığında, dedi.
- Tamam, dedim. Yüzüne bakmadan. Trip atarcasına ama bu onun pek gibinde değildi. giblemedi direkmen gitti.
incinmiştim, kırılmıştı o küçük kalbim. Herkese teker teker seslendim. Alpay zor uyanan birisiydi, lavaboya gittim bir bardak su doldurdum. Geldiğimde hala yatıyordu, yavaşça yüzüne boşalttım suyu neye uğradığını pek şaşırmadı, çünkü bu onu ilk defa böyle kaldırışım değildi.