az önce korkaklık/çekingenlik hakkındaki bi başlığı okudum ve yaşadıklarımı anlatmaya karar verdim. bu gün lise 3 e yeni başladım henüz amatör olarak futbolla ilgileniyorum orta okulda çekingen biriydim taa ki 8. Sınıfta futbola başlayana kadar. sadece 1 maç ilk 11 de oynadıktan sonra yaklaşık 5 ay yedek oturdum sabır ettım her seferinde antrenman zor geliyordu zaten yedek oturucam diyordum ilk 11 dekiler hep topla oynamayı bilen antrenmanları sevmeyen adamlardı hep aynı kadro oynardı sadece ben antrenmanda zütümü yırtardım hoca sonradan bile oyuna almazdı kötü vurduğumu çalım atamadığımı orta yapamadığımı söylerlerdi takım 14. Olunca daha fazla gitmedim yaz boyu ve 1. Sene boyu somur yaşadım sınıfta kaldım 1. Sınıfı tekrar okuduğum sene hayatımı renklendirdim tekrar futbola başladım antrenmanlarda o kadar çok çalışıyordum ki benimle dalga geçiyolardı artık düzgün orta kesmeye bile başlamıştım ilk 11 de başlar 60 70 de çıkardım bazen çıkmazdım bile çıksamda beni mutsuz etmezdi sezon sonunda 6. Olduk sınıfı da 2 3 hoca sayesinde geçtim 2. Senemde artık harika orta kesiyor güzel şutlar atıyordum ama bir türlü gol atamıyordum bi gün ligte şampiyonluğu garantilediğimiz maç 41. Dakika frikik oldu kaleci barajı yanlış kurdu golü attım o maçtan sonra ligin bitmesine 4 maç kala 4 maçta 5 gol attım yaz boyu antrenman yaptım kendi çapımda. yarın tekrar antrenmana başlıyorum size önerim hayatınızı somutlandırmayın hayatınız ne kadar renkliyse beyniniz o kadar az yorulur ben 5 ay yedekte oturdum belki sinirle oturdum belki bazı günler eve gittim ağladım ama sinirlendiğim kadar ağladığım kadar hırslıydım da. Yıldız veya beğendiğiniz bi futbolcu olmayın kendiniz olun hedeflerinizi düşünmek her zaman en büyük motivasyondur ve eğer herhangi bir spora başlarsanız her gün aklınızda şu olsun bırakmak için mi başladın?