Sülo benimle yaşıttı. Onun aklı basıyordu bazı şeylere, benim aklımın bastığı gibi. Sülo'nun ilk gelişini de hatırlıyorum, Sülo önden Gözde abla arkadan yürüyerek girdiler odadan içeri.
Sülo burası neresi dercesine etrafı süzüyordu.
Milim milim, kare kare her yeri... Her birimize baktı, odaya baktı ve arkasını döndü.
-"Beni anneme zütürün" diye, ağlamaya başladı.
-"Annen gelecek Süleyman" dedi, Gözde abla...
Her gelen çocuğa olduğu gibi ona da söylemişti bu masum yalanı.
Sülo’nun farklı bir hayat hikayesi vardı.
Kayseri'ye sonradan gelmişti ailesi. Daha doğrusu memleketlerinde yıllardır süren kan davası sonucu; babası hem kendini hem Sülo’yu korumak için kaçmıştı, kaçmışlardı birlikte... Çünkü babası ailede tek evlat kalmıştı.
Azılı düşmanları, yıllar sonra Kayseri de Esenyurt Mahallesi'nde bulmuş onları. Ve bir gün babası organizeden işten çıkmış, Kartal Kavşağı'nın orada inmiş.
Ailesinin yanına gitmek için ağır ve umutlu adımlar atarak evine doğru gidiyormuş.
Arka sokaklardaki 2 katlı evine girecek iken, 2 el ateş sesi duyulmuş ve Sülo'nun babası olduğu yere yıkılmış.
Bir anda onlarca insan Sülo’nun babasının başına toplanmış.
Kimisi meraklı bakışlar ile izliyor, kimileri 112 arayın yardım edin diye bir birbirlerine sesleniyormuş. Sülo’nun annesi marketten alışverişten gelirken, için de bir korku ile meraklı kalabalığı yararak hem evine girmek için hem de ne olup bittiğini anlamak için ön sıralara kadar gelmiş, kocasının yerde yatan bedenini görünce olduğu yere, ilk baş elindeki poşetler, daha sonra da kendisi yere yığılıp kalmış... Bayılmış...