Neyse tedirginde olsam bir süre sonra unuttum bile. Ona olan güvenim çok ama çok büyüktü. Dediğim gibi ben kimseye güvenen biri değilim. insanlar güvenilmez çünkü. Ama nasıl olduysa bu kıza kendimden çok güvendim. Zaten her şey yaz bitip dershanenin hızlandırmaları başlayınca başlayacaktı. Yazla ilgili anlatmaya değer pek bir şey yok ama şunu diyeyim sırf onla rahat konuşabilmek için terastaki kilerde konuştuğumu bilirim. O sıcakta dışarda bile durulmuyordu ben kapalı alanda onla konuşuyordum. Çok masumduk. Zamanla bunları yitireceğimizden habersiz yaşadık her şeyi. Neyse hızlandırmalara sayılı günler kala yeni taşındığımız eve gelmiştik. Bilgisayar oynayarak vakit geçirmeye çalışıyordum. Tuğçe’nin müsait olma süreleri çok kısalmaya başlamıştı. Konuşmalarımız aynı aşkla devam ediyordu. Fakat konuşma ortasında müsait değilim mesaj atma falan demesi sinirlerimi bozmaya başlamıştı. Hatta arada telefonunu kapıyordu. Onu anlamaya çalışsam da sevdiğim insanla konuşamamak ve onun bu kadar umursamaz davranması sinir katsayımın yükselmesine neden olmuştu. Yine de pek belli etmiyordum. Her neyse her şey o sayılı günlerde başladı. ilk şiddetli kavgamızı etmiştik. Kavga nedenini tam olarak hatırlamıyorum . Ama müsait olmamasıyla ilgili olduğunu söyleyebilirim. Neyse işte kızınca gözüm hiçbir şeyi görmez demiştim. Ona kızdığımda kırıcı şeyler söylemiş olabilirim. Yani harbi söyledim. Sonradan pişmanda olsam söyledim. ‘’ Böyle yapan biriyle gelecek istemiyorum.” gibi bir şey söylemiştim . Kalbi kırılmıştı. Haklıydı da .