Bir kaç gün Ebrar arka masamızda oturuyordu. Fakat çok defa olarak "off öğle yemeği koymuyorlar bana keşke şuradan çukulatalı gofret alsam, çok üşüyorum hiç yürüyemem" diyordu. Zeynep Ebrar her bunu söylediğinde kulağıma yaklaşıp fısıldardı, uzun süre gülerdik sanki komik bir şey söylemiş gibi, bazen omzuma veya sırtıma hafifçe dokunarak Ebrar'ı öylesine züt ederdi. Pislik olsun diye yaptığımızı biliyorum ama yalan yok kendimi kötü hissederdim beyler, n'olursa olsun benim gibi "Ağır abi olacağım" felsefesini benimsemiş adamın işi değildi. Fakat Ebrar'ı kıskandırmak çok işimize geliyordu. işte bilen bilir Oscar Wilde'ın bir şiiri vardır. Tuncel Kurtiz de okumuştur, Ezel dizisinde "Herkes öldürür sevdiğini" diyerek. işte ben de Ebrar'ı böyle öldürdüm belki de beyler, hala bazı geceler yatıyorum, tavana bakıyorum ve de benim hatam olup olmadığını düşünüyorum, Eğer ki yanlış ben de değilse Ebrarda mıydı? Eh, Ebrar hata yaptıysa ben niye üzülüyordum, keşke bilseydik, keşke söyleyebilseydik ama işte anlamak mümkün değildi be beyler. Ama o kıskançlığın altındaki zavallı küçük, bana ihtiyacı olan kızı hep görür gibi hissederim hala. Belki de çook aşağılarda şuanda olduğu kişinin en altlarında bir yerlerde o da sıkışmıştır diye umarım. Umut işte, bir gün ben de Ebrar'ı kafamdan atmadığımdandır belki, belki de sadece pisliğineydi inanın o an ne hissettiğimi hatırlamıyorum. Bizim oradaki bakkaldan bir Albeni aldım. Ebrar'a. Masasının yanından geçerken yavaşça Ebrar'a uzattım, "Pardon, öğle yemeğinin yerini tutmaz ama hiç bir şeyden iyidir" dedim ve arkamı dönüp kendi masama Zeynep'in yanına oturdum, Zeynep her sabah bizimle kahvaltıya gidip sonra Kadıköy'de teyzesinde kalıyordu. Güzel günlerdi işte bizim için de vakit geçirme oluyordu. Ebrar'ın yüzündeki o anki gülüşü hiç bir şeye değişmem hani böyle bir şeyi kaybedersiniz ve aylar sonra en ihtiyacınız olduğu anda o şey sizin gelip tutar ya elinizden, öyle bir şeydi işte. Öyle bir gülümseme, öyle güzel gözler. Belki de yine kendimi kaptırıyordum.