Daha sonra normal hayatıma dönmeye başlamıştım. Bana ablamlar bakıyordu. Annemin hazırladığı yemekleri önüme koyuyorlardı pek de sallamıyorlardı. Ben de Zaman'ımı oyuncaklarla oynayarak Ateri oynayarak mariodaki Prensesin peşinden koşarak geçiryordum. Ara sıra da dışarıya çıkıyordum apartmandan çocuklarla. Anlayacağınız normal çocukluğumu yaşıyordum. Yazın sonlarına doğru bizimkiler izin aldılar ve memlekete gidecektik halamı özlemiştim kimse beni onun kadar umursamıyordu sanki... ve yola çıktık bi kaç saat sonra uyuya kaldığım için yolun geri kalanını hatırlamıyordum. Uyku sersemi uyandığımda memlekete girmiştik ve dedemlere doğru gidiyorduk. Dedemlere vardığımızda ablamlar koşa koşa apartmana girdiler bende peşlerinden koştum dedeme sarıldık hemen elini öptük sonra nememin elini öptük annemle babam valizleri getirdiler halamı sordu ablamlar onlarla kankaydı bakkala kadar gitmiş gelir dediler. Halam geldi ve herkesle görüştükten sonra öptü beni kucağına oturttu bana sorular soruyordu beni özledin mi ne kadar özledim göster bakayım ben de çok özledim bu kadar dünyalar kadar salak saçma muhabbetler işte. Sonra annemler sofra hazırladı akşam olmuştu yemek yendi çaylar içildi sohbet muhabbet derken peder yol yorgunuyuz uyuyalım dedi ablamlar nalları dikmişti bile ben cin gibiydim uykumu almıştım yolda