Restaurantta Ebrar, irem, Erkan, Efe güzelce oturuyorlardı, bizim Erkan, benim sevdiğim kardeşim bu pekekentle aynı masada oturmuş yemek yiyordu, öylece sevinçle. Bizim fakirlikte bizimle yarıştığını sandığımız Erkan üstünde adını bile okuyamayacağımız bir dükkandan alınmış ceketle, güzel bir gömlekle filan yan tarafta oturmuş yemek yiyordu beyler. Gözlerime inanamadım ulan. Bizim Erkan, kardeşim Erkan bize zütlük yapıyordu. Orada öylece donup kalmışken, Ebrar'ın bana dönüp baktığını gördüm, hemen yan dükkandan kepengi açıp çıkmıştım. Tabii bir garipseme durumu olmuştu, yerinden kalkıp koşup bana sarıldı. Yemek yemek ister misin? diye sordu. Çok içten sormuştu ama ben sadece kafamı iki yana sallayıp onu kolundan tutup köşeye çektim. "Bana o huur çocuğuyla yemek yemekten bahsetme Ebrar öldürtme kendini" dememle beraber yüzünü korku kapladı beyler. "Ata tamam ya, kızma." "Şimdi de Efe'yle mi çıkıyorsun? Hiç mi dinlemeyeceksin Ebrar beni?" "Hayır onunla çıkmıyor, anlarsın sen kullanıp atıyorum ben onu!" "Ben yokken senin o kızlara yaptığın gibi yapıyorum Ata, anlamışsındır değil mi?". "Ben seni özlüyordum, sen neyi özlüyorsun Ebrar?", Ebrar cevap vermedi, arkasını dönüp gitti beyler. Erkan'a ne tak yiyeceğimizi bilmiyordum. Erkan beni satmış, Ebrar da artık Efe'yi sevmiyorum, kullanıp atıyorum demişti. Ama niye hala onunla beraberdi? Benim veremediğim neyi vermişti Efe ona? Ebrar'ın ne paraya ihtiyacı vardı, ne de pula, peki sıkıntı neydi? Niye Efe'yleydi de benimle değildi? Bu sorular o akşama kadar kafayı kurcaladı beyler benim. Kepengi açıp içeri girdiğimden başlayarak, bütün akşama kadar devam etti bu sorular, taa ki akşam gözlerimi kapayıp açana kadar. Ertesi gün meşhur taksim gezilerimizden yapacaktık, üzülmeye gerek yoktu.