beğenmediğim birşeyi asla çalmazdım. işime yarayacak olması nacizane kriterimdi.

birgün çok güzel bir ayakkabı gördüm bir alman mağazasında. yüz küsür liraydı. fiyatı kriterlerim arasında yoktu, 20 lira olsa da çalacaktım. neyse yanımda ev arkadaşım da vardı. istersen sen bulaşma dedim, yoo sorun değil dedi. gözümü hırs bürümüştü, zafere en iyi şekilde konsantre oldum. mağazaya girdim, önce yavaş ardından seri adımlarla hedefime doğru adımlar attım. ayakkabının yanına yaklaştım ve ona dokundum. üzerinde sadece küçük bir barkod vardı. iyice inceledim. ilk defa ayakkabı çalacaktım ve amatördüm bu kulvarda. başka herhangi bir yerinde alarm var mı diye derince inceledim. neyse uzatmayalım, kıvrak bir hareketle çantanın içine ayakkabıyı koydum. kameraları hesap etmiş, tüm ihtimalleri lehime çevirmiştim. çantayı nedense arkadaşım elimden aldı. sanırım bu meslekte "gelecek" vaad ettiğini anlatmaya çalışıyordu. dik ve kendinden emin adımlarla çıkışa doğru yöneldik. gülümsüyorduk.