Ebrar gittikten sonra okul başlayana kadar hiç dışarı çıkmadım, odamda yiyor içiyordum, dışarıya çıkmak istemiyordum zaten kimseyi görmek de istemiyordum, bu süreç boyunca bol bol Meriç gibi binleri düşündüm nasıl Ebrar'ı elimden kolayca alabildiğini. Şilide de bunlar olacaktı değil mi? Hepsinin peşinden Ebrar gitmeyecek miydi? Gidecekti, bunları düşünüp odamda sessizce oturuyordum, uzun süre tıraş olmuyor, berbere zaten gitmiyordum, sakallarım o dönem fazla çıkmasa da çıkıyordu, saçlarım da iyice uzuyordu, arada bir Ebrar'ın attığı mesajlara odaklanıyordum, saat farkından dolayı fazla görüşemiyorduk fakat attığı her mesaj beni kendime getirmeye yetiyordu. Her defasında o telefonun kornamsı sesiyle göğsümün kafesine sığmıyordu yüreğim. Durumlar fenaydı, o üzüntü halimden beni çıkartabilecek kimse yoktu, babam durumun farkına varsa bile yardımcı olamıyordu, depresyondaydım beyler ağır bir biçimde hiç bir ilaç, hiç bir sigara hiç bir alkol durumumu iyiye zütürmüyordu. Ebrarsız o yazın sonları tak gibi geçmişti, 1 ay adeta hayattan soğumuş bir biçimde evde yattım. Fakat kendime bir de söz verdim bizimkisi imkansız olan olacaktı, ben Ebrar'ı o da beni bekleyecekti.