hava gitgide soğumuş, gün içinde yağan yağmurun oluşturduğu vıcık vıcık çamur, geceleri ayaklarımızın altında kaskatı olacak kadar donuyordu. zaten türlü ızdıraplar içinde geçen her pusu görevi daha da çekilmez hale geliyordu.

olaysız geçen bir hafta içerisinde tedirginliğim ilk günlerdeki gibi değildi.
fakat ben hala mevziye girmiyordum.
arkadaki irtibat hendeğine ise hiç yaklaşmıyordum.

8. veya 9. gündü sanırım, ilk defa öğrendim; çok soğuklarda timin diğer yarısı da çevre nöbetini bırakıp pusu yerine çıkıyor, ilk 1 saat iki kişi mevzilerde aynı anda nöbet tutuyor, daha sonra 1'er saat arayla mevzi odasına gidip dönüşümlü olarak ısınıyorlarmış.

acayip sevinmiştim. mevziye giremediğim için dağ başında rüzgardan korunamayan, zütü başı donan ben, havaların daha da soğuması için allah'a yakarırken buldum kendimi.

çok yüksek rakımda olduğumuz için sanırım çabuk duydu beni ve aynı akşam timin tamamı pusu tepesine gitmek üzere intikal yoluna çıktık.

yol dediysem, biraz coğrafyadan bahsedeyim...
karakol dahil en düz alan, bir basketbol sahasının yarısı kadar olan, her yer kayalık, birbirinin üstüne binen sarp kütlelerle dolu, hiç ağaç olmayan bir yer.
bırakın ağacı çalı bile yok. sadece kayaların aralarında oluşan toprak kümelerinden çıkan otlar.

karakol binası şurdaysa, 5 metre yukarıda fırın, onun on metre alt çaprazında kesinlikle duvarları paralel olmayan silahlık, onun çatısının kenarından başka bir kayalığa yaslanmış jeneratör odası, böyle sıkış tepiş, üst üste, alt alta binalar.

yola çıktığımızda 30 metre düz yürüyüp tırmanmaya başlıyoruz. kimi yerde eller ile tutunarak resmen kaya tırmanışı yapıyoruz. durum bu...