Ertesi gün uyandığımızda bu Ebrar'ın buradaki son günü olacaktı ertesi gün hazırlanması ve gitmesi gerekiyordu artık Ebrar etrafta olmayacaktı, fakat uyandığımızda Derya içerden yarı çıplak çıkıp ağlayarak Ebrar'a sarıldı, "Ebrar, babam, babam ölmüş" dedi. "Hasgibtir" bile diyemeden Ebrar şoka girmişti. Hepimiz sessizce bir süre oturduk, Derya'lar aleviydi dolayısıyla cenaze namazı filan kılınmayacaktı, vücüdumuzda hala bulunan alkol miktarı düşünülürse bu iyi bir şeydi. Ertesi güne ölüm haberiyle uyanmak nasıl tak bir şeydi bilmek istemessiniz beyler, ben de uyandım kendi ailemden birinin ölümüyle fakat ufaktım, nasıl canlı nasıl taktan bir şey olduğunu unutmuşum Derya'nın babasının cenazesine gittik. Ebrar orada da çaresiz bir biçimde sessiz sessiz ağladı. Çıktığımızda "Benim işim var Ata" kısa bir süreliğine kaçsam olur mu? diye sordu. Yavaşça kafamı salladım, Derya'nın babasının ölümüyle hafif sarsılmıştık hepimiz açıkça söylemek gerekirse şoka girmiştik. Ben de eve gittim, duş aldım hazırlandım akşam Ebrar'la son bir defa buluşacaktım, sonrasında da Ebrar gidecekti. Akşama doğru hazırlanıp evden çıktım, Kadıköyde o dönemki okuluma yakın bir bar vardı Çinili diye ergen takılırdı oraya, hala arada nostaljisine gider bakarım beyler, bilen bilir yerini. Subway diye bir yer var şimdi karşısında. Oraya takılıcaktık, hazırlanıp çıktım, zaten ergen mekanı rahat rahat mekandan içeri girdim. Ebrar da içeride oturmuş beni bekliyordu, sana hediyelerim var dedi. Heyecanlanmıştım, ne hediyesi olabilirdi ki beyler bana?