ilk gece, "bu dağ başında mezarlık mı olur, kim bilir neden verdiler bu ismi?" diye düşünürken, mevzinin nispeten kuru olan toprak zemininin üstüne, önceden de aynı amaçla kullanılan bir adet kürklü kaban sermiş, üstüme de iki adet kürklü kaban atmış, leş gibi rutubet ve ıslak odun kokan ortamda üşümemeye çalışıyordum ki ilk sesi duydum..! “güp”

bu “güp” öyle tok ve sert bir sesti ki kıçımın altı titredi. korkudan değildi bu titreme. resmen fillerin ayak tabanlarıyla çok uzaktaki titreşimleri hissettiği gibi, ben de titreşimleri hissetmiştim kıçımla!!!
ve bir anda hat safhada artan ve ortalığı saran o kesif koku...
hayır, ne kadar istesemde altıma sıçmamıştım. ıslak odun ve rutubetle karışık koku tesirini arttırırken bir de şimdi çürümüş hayvan kokusuyla karışmıştı. (ilk şokla, gözlerim kabak çiçeği gibi açılmış, tüm duyularım ile pür dikkat kesildiğim için mi bu kadar ağır hissediyordum kokuyu bilmiyorum)

tüm bu hadise üç beş saniye içinde olmuş ben silahımı kaptığım gibi mevziden kendimi dışarı atmıştım bile...

o gece bir daha mevziye giremedim. gece boyu ahmak ıslatan yağmurları çisedi. ne yazık ki mecburi ahmak bendim. hep etrafı dinledim, birkaç şapırtı dışında hiç bir şey duymadım...