Baharın başlarındaydık, Ebrar'ın alerjik bünyesi dışarı çıkmasına pek izin vermiyordu, onunla buluşmak istediğimde ona gitmek zorunda kalıyor, dışarıdan geldiğim kıyafetlerimi çıkartıp başka kıyafetler giyip onunla o şekilde buluşabiliyordum. Artık mecburen Ebrar'ın ablası Nisa'yla tanışmıştım, O da Ebrar gibi inanılmaz güzel bir kızdı, Ebrar'ın babası ünlü bir gazeteciydi. (isim verirsem ağır ifşa, vermiyorum). Annesi de bilgisayar mühendisiydi, evlerinde beni hep çok güzel ağırladılar, sadece çin yemeği, thai yemeği gibi şeyler yiyorlardı, hep yemeğe kalmamda ısrar etseler de ben ne yemekleri yiyip düzgünce tuvalete çıkabiliyor ne de yemekten sonra sigarasız durabiliyordum. Kaldı ki yemeklerin tadı da abuk baharatlardan ötürü hep garip oluyordu. Ebrar bunları severek yerdi, bana hep chopstickle yemeyi öğretmeye çalışırdı, benim ellerim chopstick için fazla büyük, parmaklarım fazla dolgundu üstelik de ufak nesneleri tutarken sıkıntı yaşıyordum. ince motor olarak tabir ettikleri şeyim çok iyi değildi. Her başarısız olduğumda bana gülüp kendi chopstickleriyle yemek istediğim şeyi ağzıma koyardı. Sonra da chopsticklerimizi değişmek zorunda kalırdık, Ebrar'ın dışardan gelen bir şeyle teması mümkün olduğunca kesilmeliydi çünkü. Bu sebepten ötürü de hep böyle yapıp eğlenirdik, bir gün nereden aklına estiyse o akşam bana mesaj attı, okulda buluşalım, seni görücem, konuşmalıyız diye. Ebrar okula geleceği için heyecanlıydım fakat ya önemli bir şey diyecekse ve önemli durum bizi sıkıntıya sokacaktıysa? Ertesi güne korkuyla uyandım.