Tabii ben de hemen gibiiiiş ulan diye bir gaza gelme oldu sonra nedense kendimden midem bulandı beyler, çok üzüldüm Ebrar hakkında böyle düşündüğüm için üstelik daha sadece 1-2 aydır çıkıyorduk. Tamam prenses söz geldiğimde konuşucaz dedik. Döndüğümde bir iki gün evde annemin gözetiminden kaçamadan kaldıktan sonra dedim "ben beşiktaşa gideceğim anne, izninizle." atladım vapura beyler, swissotelin oradaki parkı bilen bilir, adını bir türlü hatırlayamıyorum ama şuan orada pahalı bir kafe var, aşağısı inönü'ye doğru filan, öyle bir yer. O parkta buluştuk, beni gördüğünde Ebrar ilk başlarda mutluydu, sonra çayları söyledik ve ben ellerimi masanın üstüne koydum, o zaman hafifçe gözleri doldu bana yaklaştı en son koltuğunu yaklaştırıp, sarıldı. Gözleri doldu ve bir iki yaş aşağı aktı gözlerinden, Ebrar'ım ağlama prenses lütfen diye onu ikna etmeye çalışırken. Ata, bana yalan söyleme dedi. Kavga etmişsin sen dedi. O anda kanım dondu beyler, nasıl anlamıştı bilmiyordum bile. Benim dayım taksör Ata, merak etme anlarım ben dedi kafasını aşağı yukarı sallayarak. Bana bir söz vermen gerekiyor Ata, bundan sonra kavga gördüğün zaman napacağını biliyor musun? dedi, Artık ağlıyordu, hıçkırarak değil ama sessiz sessiz ağlıyordu, sesinin tonu birazcık da olsa değişmişti, akan gözyaşlarından birini sağlam kolumla sildim. Sen ne dersen onu yaparım Ebrar, ağlama lan dedim. Bir anda hafifçe gülümsedi, sen zekisin Ata lütfen artık kavga görünce arkanı dönüp git, herkesi dövebileceğini biliyorum ama lütfen Ata. Kafamı aşağı yukarı salladım, o günden sonra sadece ömrümde 1 kez daha fiziksel kavga ettim. O da Ebrar içindi ve bir daha etmedim beyler. Ebrar beni çok değiştirmeye başlamıştı.