Bir metropolden bir viraneye..

Evet bir metropolun kalbinde yaşadım 8 senemi, harika bir okulda okuyordum muhteşem anılarım oldu tüm hocalarımı saygıyla anıyorum aralarından hala konuştuklarım var.

Ufaksın sen daha, küçücüksün. Bu kadar büyük bir yükü neden omuzlarına alırsın çocuğum..

Ruh halim bozulmuştu, gitmeye yakın zamanlarda iyice huyusuzlaşmıştım. Babam gittiğimiz yerin fotoğraflarını gösterince bu durum bende iyice yükselmeye başlamıştı. Bahçesi olan 4 dairelik bir apartmanda oturacaktık. Günlerce konuşuldu hiçbir şekilde gitmek istemediğimi anatmaya çalışıyordum. Annemi istanbulda benimle kalmaya ikna etmeye çalışıyordum ama o bana güvenmiyordu, serserilik işte kadın haklı. Böylesine dolu dizgin fişek bir insana güvenilir mi.. iyide oldu belki, iyi ki güvenmedi. O sıralar adını bile duymak istemediğim memleketimin güzel toprağı Sarıkamış'ı nasıl görecektim.. Şehitlik yürüyüşüne nasıl katılabilirdim yoksa.. Kaldığımız 2 sene boyunca edindiğim o güzel dostluklar, anılar..

Sonunda yenilen ben olacaktım tabi bunu anlayınca tek hayalim olan bir köpek edinme fikrini babama kabul ettirmiştim. içinde 2 haftalık bir golden yavrusu olan bir kartonu doğum günümde sessizce eve getirip beni hiç uyandırmadan, kandırarak o kutuyu bir güzel açtırmışlardı..

Buzlar eridi tabi sonra kabul etmiştim..

Şimdi gitme vaktiydi.. Elveda istanbul, seni hiç sevmemiştim zaten..
Güzel olqn onca şeye rağmen bir sürü kötü arkadaşlıkları ve bir kara sevdayı geride bırakıyordum, üstelik bir köpeğim olmuştu oldukçada mutluydum