Toparlanmam gerektiğini herkesten daha çok ben biliyordum, bu kolay bir şey değildi. Haplar, içkiler beni çürütüyordu. Düşünerek, kendi özümle tartışarak çok ciddi kavgalar ettim kendimle. Sonuca varamadım, sebepleri çok belirgin görebiliyordum ancak hayır, sonucu nerede bulacağımı asla kestiremedim.

Haplarımı kontrollü almaya başladığımda çok ağır duygusal sıkıntılar içerisine girdim. Bedenim daha fazlasını istiyordu, kendimi uyuşturmaya yetecek dozda almam gerektiğini hatırlatıyordu ancak kendime sahip çıkmamın zamanı geldiğini düşünerek hakim oldum. Bir süre hapların sadece sonuçları geciktirdiğini anlayarak bıraktım. Ben bu kadar aciz biri değildim, ne beni tanımayan bir kıza aşık olacak kadar ne de haplardan içkilerden medet umacak kadar çaresiz biri değildim.

Pgibiyatr tedavisini reddettim, pgibolog ile görüşebileceğimi söyledim. Seni anlatıyordum ona hep, bana nasıl zararlar verdiğini görmezden gelip gözlerini bile pgiboloğa anlatıyordum. Anlatacağım tek bir kişi bile yoktu çünkü, bu iğrenç saplantıdan kimsenin haberdar olmasını istemiyordum. Hafızama kazıdığım gamzelerini bile anlattım, güldüğünde gözlerini kısarken ne kadar güzel olduğunu da.

Zehirli bir sarmaşık gibi her gün ayaklarımdan başıma doğru tırmanıyordun, ancak bende bıraktığın tatlı kaşıntı bile seni içimden atmama engel oluyordu. Şimdi sana bunları yazarken düşünüyorum da, ben senin varlığını düşünerek nefes alırken senin aklın nerelerdeydi acaba? Senin suçun değil yanlış anlama, ben senin sadece bir kere gördüğün adamın biriydim.

Biliyor musun bazen "acaba şu an ne düşünüyor, neyi düşünüyor?" diye düşündüğüm vakitler bile oldu. Bazı vakitler geldi ki seni düşünmeyi kendime yasakladım, ancak sarıldığım her içki şişesinden sonra kendimi seninle buldum.

Bu dönenceden çok kez kaçmak istedim, ancak olmadı. inan bana seni istediğimden bile daha çok istedim senden vazgeçmeyi, ancak varlığın mı denir yokluğun mu denir bilmiyorum ama peşimi hiç bırakmadı.