Meraklı bakışlar arasında konuşmaya başladım. Ama nasıl konuşma. Kendi kurduğum cümlelere kendim bile inanamıyordum. Annesi ve babası da pür dikkat beni dinliyordu.
Gecenin sonuna doğru susmuş, Zeynep'in söyleyeceği sözleri beklemeye başlayacaktık. Öyle ya şimdi onun bombalaması, sayması sövmesi ve sonra da beni affetmesi gerekiyordu.

Tek bir söz döküldü dudaklarından.

Seni seviyorum. Biz bu sözü o kadar nadir kullanmıştık ki ogün orada duyunca içimdeki hareketliliği tahmin edebilirsiniz. Annesine ve babasına bir bakış fırlattım. Mevzuyu anlamışlardı. Okeyi alınca kalktım yerimden Zeynep'e sarıldım. Bir daha böyle bir ayrılığın vuku bulmasına müsade etmeyeceğime dair sözler verdim. O da bana güvendiğini söyledi.
Bundan sonra herhangi bir şekilde yaşanan bir olayı en ince ayrıntısına kadar irdelemeyecektim. Hepsini olduğu gibi kabullenecektim. Artık yazmak yoktu. iç sesi de öldürecektim. Hayatımı kararttığı yetmişti. Tekrar mutluluğumun önü açılmıştı, bir dahaki salaklığımda bu fırsatı bulamayabilirdim.. 1 ,5 küsür aydan sonra kapıdan yolcu ederken beni dudaklarına öpücük kondurdum. Dudakları beni sarhoş etmişti.