Evimin kapısından içeriye girdiğimde diğerlerini uyandırmamak için yavaş adımlar attım. Yatağıma serilip uyumaya çalıştım. Fakat etkisi hala geçmemişti..

Aslında meseleler basitti, onları karıştıran insan ihtirasıydı diye tekrar ettim Oğuz Atay'ın sözlerini. içselleştirmeye, aslında bu yaşadıklarımın basit olduğunu kendime itiraf etmeye çalıştım. Fakat başaramıyordum.

'' Oysa birikmiş alacaklarım vardı bu dünyadan. Çünkü kötü bir yaşantıydı. Bilge'nin varlığı ve içinde yaşadığı dünya unutulmuştu.Bu yaşantının sonu kötü bitecekti. Kitaplarda öyle yazıyordu. Bu yaşantının sonu da kötü bitecek albayım. Bizim gibilerinin hayatında güzellikler, kısa süren aydınlıklardır.''

Bir düşünce peydah oluyordu beynimde. Daha sonra bu düşünceyi benimsememe fırsat kalmadan başka bir düşünce tam tersini söylüyordu ve mantıklı gerekçeler sunuyordu ikisi de. Sürekli bir zıtlık içerisindeydim.

Neden kaşınıyordum söyleyin bana? Neden kendime o kötü günlerin geride kaldığını kabul ettiremiyordum. Melis hastahanede ne yapıyordu?