Fakat benim uykum kısa sürdü. Uykum vardı var olmasına ama tekrar uyuyamıyordum işte. Ben de Zeynep'i izledim. Soluklarını işitmeye, kalbinin çarpışını hissetmeye çalıştım. Melis geldi aklıma daha sonra,

Melis'de o gün o hastahane odasında böyle uyumuyor muydu? Uzaklaştırmaya çalıştım kafamdan.

Sırası değil Hopotis. Bazı yaşantıları geçmişte bırakmasını öğrenmelisin. Bırakmıştım işses. Sen bıraktığını sandın.

Zeynep'e bakmayı sürdürdüm. Bütün hayatımı onun için yaşadığımı farzetmeye çalıştım. Fakat olmuyordu. Bir zamanlar, şimdi Zeynep'in olduğu yerde Melis yok muydu?

Kalbimi bu iki kişi arasında paylaştırmıştım da bana ne kalmıştı?

Zeynep'in saçlarını okşadım, elmacık kemiklerinde gezdirdim parmaklarımı, alnına öpücükler kondurdum. Bir çocuğun oyuncağını kaybetmemek için sıkı sıkıya sarıldığı gibi sarmaladım onu.

Hayır. Hiçbir şey etki etmiyordu işte. Söylenmemiş sözlerim kalmıştı sanki. Duymadığım sesler kalmıştı,

izmir'e kadar bu düşüncelerle boğuşmuştum.

Otogara vardığımızda uyandırdım Zeynep'i otobüsten indik. Babası karşılamaya gelmişti. Uyku sersemiydi hala...

Onu babasıyla birlikte gönderdim. Bir minibüse atlayıp evime doğru yol aldım. Minibüsün yoldan çıktığını, ardı ardına seri taklalar attığını ve minibüste seyahat eden herkesin öldüğünü düşündüm. Hastalıklı bir ruh haline doğru ilerliyordum.