Bir insanın hayatında bu kadar güzel şey fazla beyler. Her an kötü bir şeyler olabilir düşüncesiyle yaşamanıza engel olamıyorsunuz. Beyninizde ihtimaller ardı ardına sıralanıyor.

Sabah'ın erken saatlerinde Zeynep ve babası bize geldi. Otogara o bırakacaktı. Kadıköy'e daha önceden gitmiştim, bu yüzden nerede ne yapmam gerektiğini biliyordum.

Otogar'da kahvaltı ettik üçümüz. Daha sonra bizi istanbul'a, ortak sevgilimize zütürecek otobüs girdi ağır ağır perona.

izmir- istanbul arası 9 saat sürüyordu. 7 de binecektik otobüse. Bu hesaplamaya göre saat 16:00 gibi istanbul'da olacaktık. Şehir içi trafik vs vs onları 2 saat olarak düşünürsek maçın 3 saat öncesinden Yoğurtçu Parkı'nda olabilecektik.
Nitekim tahmin ettiğimiz gibi de oldu. Yol boyunca bazı marşlar söyledik, Zeynep'e Bilmediği marşları öğrettim.

Yoğurtçu parkına vardık . Biletlerimiz Maraton tribünündeydi. Alex'in ve Lefter'in heykeli önünde hatıra fotoğrafı çektirdik. Bağdat Caddesi'ne çıktık. Mahşer yeri gibiydi. Dükkanlardan, evlerden ve sokaklardan buram buram Fenerbahçe Marşları geliyordu kulaklarımıza. Bu adamları, kadınları çocukları tanımıyordum. Ama elimde olsa o coşkuyla hepsine teker teker sarılmaktan geri durmazdım. Bir lokantada yemeklerimizi yedik. Ve stadın yolunu tuttuk. Kapılar açılana kadar Yoğurtçu Parkı'nda, Kurbağalı Dere'de yürüyüş yaptık. Söylenen bestelere eşlik ettik. Birisi ağaçlara pankart germiş, sevgilisine evlenme teklif ediyordu. Onlara alkış tuttuk. Ve stadın kapılarının açıldığı bilgisini aldık..