https://youtu.be/9R5e-GZDfZs

Ben bu yaşıma kadar kimseye aidiyet duygusu hissetmemiştim. Ne akraba ne arkadaş hatta aile bile. Annem babam ben büyürken hep çalıştılar benim için bizim için tabiki, ama yoktular işte. Maddi olarak rahattım ama duygusal olarak boşluktaydım. Kimseye özlem duymadım ben. Ya da kimseyi durduk yere arama ihtiyacı hissetmedim. Bakıyordum çevreme herkes ailesiyle arkadaşlarıyla akrabalarıyla en azından telefonla konuşurdu. Seslerini duymak isterdi. Ama ben buna ihtiyaç duymazdım. Severdim tabi ki onları çevremde hep insanlar vardı ama özümde hep yalnızdım. Bu tercih meselesi falan değildi karakter meseleydi sanırım. Ama o farklıydı özlüyordum sesini duymak istiyordum. iyi olduğunu bilmek istiyordum. Belki başkasıyla beraberdim ve başkalarını da arzuluyordum. Ama bu onun bendeki boşluğunu doldurmuyordu. Belki hislerimi anlatamadım ama özetle özlüyordum be dıbınakoyayım.