Şehrime gittim yeniden. Yeniden aynı özlem duygusu, yeniden eski dosta kavuşmanın sıcaklığı, yeniden ailemin bitip tükenmek bilmeyen neşesini izlemek...

Bazı geceler Uğur'u atlatıyor, tek başıma gidiyordum sahil kıyısına. Sabahattin Ali'nin şu sözleri kulağıma çalınıyor gibi oluyordu.

Zaten sıkılmadan, uzun uzun anlatmasını bilen yegane geveze denizdir.

Babamın yüklerini hafiflettiğime seviniyordum bir yandan da. Adam hızlı yaşlamıştı bizim yüzümüzden. Neyse ki emekliliğine az kalmıştı..

Vee okul zamanı geldi. 1 hafta önceden gittim yine. Zeynep'in muafiyet sınavında yanında olmak istiyordum. Ve oldum da. Muafiyet sınavını da geçmişti.

Eskilerin evdeki hesap çarşıya uymaz sözünü boşa çıkarıyorduk her seferinde. Ama nasıl çıkarıyorduk?

inanç vardı her şeyden önemlisi
Çalışmak vardı
Azim vardı

Bu üçünü yan yana getirebildiğiniz vakit, bazı şeylerin sizin elinizden kayıp gitmesine imkan yoktu.
Fatih ve Mahmut 1 hafta sonra gelecekti. Tabi Ezgi, Fatma ve Kübra'da...

O 1 hafta boyunca ev bizimdi. Zeynep ile birlikte pazar ve market alışverişlerine çıkmıştık. Her gün bana gelip yemek yapıyordu. Sulu Köfte bile yapıyordu lan bu kız. Yaprak sarma bile yapıyordu. Davul fırın, oklava gibi hamur işi malzemelerini alsak hızını alamayıp börek bile yapacaktı.

Zeynep'in babası bazı günler beni arıyor, evde bir eksiğin olup olmadığını soruyordu. Her gün Zeynep'i benim yanıma göndermekten çekinmiyordu. Çünkü biliyordu ki Zeynep'in üniversite başarızı ikimizin eseriydi. Bundan sonra da aynı başarılarının devam etmesini umduğunu biliyordum. Zeynep'de bunun farkındaydı. Gerek benim ailemin, gerekse onun ailesinin yüzlerini kara çıkarmamak için elimizden geleni yapacaktık. Onlara bir söz vermiştik...