Eğer seni bu denli üzeceğimi bilseydim yemin ederim bir kez bile karşına çıkmazdım. Tabii bunu şimdi söylememin de payı var, çünkü bencil bir adamdım ben. Kimseyle hayatını paylaşmamış, kendisi uğruna karşısındakini çekinmeden kırıp geçecek biriydim. Hatta ilk zamanlar seni nasıl olur da unutamam diye kendime çok kızdım.

Kalbimin ortasında büyük bir ağrı başladı o günden sonra, seni gördükten sonra hayatımdan eskisi gibi tat alamadım. Günler günleri kovaladı, o kadar çok içime kapandım ki odamdan çıkmaz oldum. Öyle ki uzun süre yediremedim kendime, beni tanımayan bir kıza nasıl bu kadar tutuldum ben diyerek kendimi yedim.

Kimseye anlatamadım seni, içimde büyüttüm. Kimse olmadan, kimseye sormadan, içki içmeye başlamadan çözülmeyeceğime yeminler ederek kendimi sıkarak içimde büyüttüm. Çocukluğumdan beri arkadaşım olan Çetin'in sevgilisine asılacak biri değildim, kimseye kendimi böyle yansıtamazdım. Öyle ki, yazarken bile ismini yazmaktan korktum. Olur da biri görür, anlar diye.

Gökhanlar çağırırdı, sırf seni görürüm kırılırım diye gitmezdim. Çetin bazen içmeye çağırırdı, yüzüne nasıl bakarım diye düşünüp reddederdim. içine kapanık, berbat herifin biri olmuştum. Durumumun anlaşılması uzun sürmedi, ilk önce ailem daha sonra Gökhan bu ani değişimin farkına vardı. Ancak anlatamazdım, anlatsam da mantıklı gelmezdi.

Bana bile mantıklı gelmeyen bir şeydi bu, bir gölgeye sevdalanmak gibi. Çok kırıldım, inan ki çok kırıldım. Seni üzmek son istediğim şeydi, üzeceğimi de hiç akıl edememiştim.