Otogarda, Zeynep'i bir banka oturtturup, biletleri tek başıma almak istediğimi söyledim.
Hiçbir şeyden habersiz beklemeye başladı. Otobüs gelene kadar bekledik.izmir yazıyordu önünde. O yüzden bir şey anlamamıştı. Otobüsteki koltuklarımızda oturmadan önce ise muavine sürprizimden bahsetmiş, listeye şehrimizi ve ineceğimiz durağı yazdırtmıştım. Günün yoğunlundan ve başındaki düşüncelerden sıyrılıp da muavinin bizi neden es geçtiğini düşünmemişti bile.

Sıradağlar bıraktık ardımızda, bazen deniz üstünde bazen karada son hızla... Ve şehrime vardık.
Bizim için son durak dedim. Burada iniyoruz.

Hala bir şey anlamamıştı...

Dün sen uyurken, seni ailemle tanıştırma fikri geldi aklıma. Sabahın erken saati de olsa babana telefon açtım ve fikrimden bahsettim. Önce kabul etmemek yönünde diretse de bana emanet olduğunu, başına hiçbir işin gelmeyeceğine dair sözlerimden sonra kabul etti.

Bu haber günün bütün stresinden sıyrılmasına yetti. Her gelişimde tek başıma indiğim duraktan el ele indik, otogardan eve tek başıma yürüdüğüm sahil yolunun kasvetli havası yoktu şimdi.