Üzerime müthiş bir yorgunluğun çöktüğünü hissettim dostlar. Her anı, ne yapmam gerektiğini düşünerek geçirdiğim için çok yorulmuştum. Turgut Özben gibi...

Çok konuşmaktan da korkuyordum o gün orada o masada ... Eğer konuşursam içimdeki yaşama gücünü kaybetmekten korkuyordum. Konuşmadan, düşünmeden, herhangi bir hareket belirtisi göstermeden bu gücü koruyabilme şansım vardı...

Fakat o gün gelmişti ve ben bunu düşünmeden bir salise bile geçiremiyordum.

Oyunlar oynuyordum. Zeynep'e belli etmemeye çalışıyordum.

Sevgili Albayım Hüsamettin Tambay... Keşke kitapların arasında sıkışıp kalmasaydınız efendim. Keşke gerçek olsaydınız. Şu masada üçümüz olsaydık. Hikmet'e verdiğiniz gibi teselli verseydiniz bana da ..

Korkma yavrum Hopotis. deseydiniz. Korkuyu beklerken geçmez ömür. Deseydiniz. Bunu da atlatırsın Deseydiniz klişelerin arasına dalmaktan çekinmeyerek. Ama yanımda olsaydınız Albayım Hüsemettin Tambay.