Bana kahvaltı hazırladı. Afiyetle yedik. Çayı normal koymuştu...

Komşuları kıllandırmadan ayrı ayrı çıktık evden. Yurttan valizimi alıp, otogara gittik. O malum günden sonra ilk otogar anısı bu...

Çay içtiğimiz kafeye girdik yine. iki çay söylemiştik. ikisi de normal...

Otobüs geldi. Veda etmeden ayrıldık. Vedalar öldürücü bir darbe gibiydi.

Ve şehrim. Sadece birkaç ay geçmesine rağmen o kadar yabancı geldi ki bana. Denizini bile egeye benzettim. Sanki Ege'de doğmuş orada yetişmiştim ve sanki orada ölecektim.

Kendi odam bile yabancı geldi. Ailemle kısa bir durum değerlendirmesinden sonra günün yorgunluğunu atlatmak için uyumaya gittim. Bir gün önceki gibi Zeynep'in yatağında olmayı ne de çok isterdim..

Sabah uyandığımda Kaloriferler son sıcaklıkta yanıyordu. Canım babam. Koskoca siteyi tek başına ısıtıyordu. Sabahın köründe o ayazda kömür atmaya giderken belinin ağrımasına razıydı. Ama beni uyandırmaya yüreği el vermemişti. Olsun dedim. Merdiven silerim, çöp toplarım yani bir şekilde yardımcı olurum babama. 1 ay buradayım daha.