Dün öğle vakitlerinde çok sevdiğim bitanem biricik muhabbet kuşum tahminlerime göre kafesinin yemlik yerinin yanindaki üçgen boşluktan çıkıp açık pencereden kaçmış gitmiş. Dünden beri depresyondayim o kadar alışmıştım ki o şirin şeye yediğimiz içtiğimiz ayri gitmezdi sürekli yanimdaydi ders calisacagim zaman masanin bir kosesine koyardim baktikca opesim gelirdi oper oper birakirdim gecen hafta ayaginda mantar cikmisti ilac almistim tam gecmeye basliyordu ah canim benim son kez su içtiği bardaga bakiyorum dokulen tuylerini biriktirmistim onlari kokluyorum o mis kokusunu hatirladikca gozlerim doluyor agliyorum inşallah hala hayattadir kucucuk odadan koskoca bir dunyaya çikti acaba korkuyomudur yada kafesim nerde diye ariyomudur bu bilinmezlik beni bile böyle kahrederken o küçük şirin şeyin hiç bilmediği yerleri , nesneleri hayvanlari görünce napacagini bilmemesi kücücuk kalbini yormuyomudur. gözlerim doluyor yine